Doodstraf: oeps! vergissing

Wat wij kunnen leren van het Amerikaanse strafrechtelijke systeem is de doodzonde van het uitspreken van de doodstraf tegen een verdachte die onschuldig is. En die fout is onherroepelijk. Nu is het US systeem met haar racistische invloed niet te vergelijken met Nederland maar that’s not the point. Vergissen is menselijk en als het hoogste goed van het bestaan op het spel staat is elke vergissing er 1 te veel. Wie durft die verantwoording te dragen? Verder kan men beargumenteren of levenslang niet een veel zwaardere straf is. Zoveel tijd tot zelfreflectie. Maar ook de enige kans tot rehabilitering als de rechtspraak gefaald heeft. Zoals onlangs in de USA met een man die 37 jaar onschuldig gevangen heeft gezeten. Daarbij: pleiten voor de doodstraf, maar wel zo humaan mogelijk is hypocrisie ten top. Alsof de pleitbezorger een eigen schuldgevoel wil verdoezelen. Hij staat voor de ultieme straf maar wil zelf geen bloed aan de handen. Iedereen heeft bij gruwelijke misdaden wel eens dat gevoel van woede en wraak. Dat is menselijk. Maar laten we humaan blijven. Ook dat is menselijk.