Tijdelijke opvang, zonder uitzondering

Er is een tweedeling in de samenleving van mensen die voor opvang waren, en mensen die het liefst de grenzen wilden sluiten. Er leek, en lijkt, geen tussen opvatting mogelijk te zijn.

Toch moet een derde optie tot de mogelijkheden behoren. De optie om Objectief naar het probleem te kijken.

Laat ik wat dingen op een rij zetten:

Het aantal mensen dat daadwerkelijk uit een oorlogsgebied komt is kleiner dan het aantal mensen dat onderweg is. Tussen de vluchtelingen zijn een aantal nationaliteiten vertegenwoordigd, die in het land van herkomst niet in een oorlogssituatie zitten.
We hebben binnen Nederland en Europa een duidelijk verschil gemaakt tussen, vluchtelingen, en mensen die via emigratie hopen een beter bestaan op te bouwen. Mensen die daadwerkelijk in nood zitten zullen dus geholpen moeten worden. Voor hen die proberen te emigreren gelden andere regels en criteria aangaande opvang.Deze personen dienen dan dus ook direct terug gestuurd te worden naar hun plaats van origine. Als zij dan alsnog willen emigreren, behoren zij daarvoor de paden te bewandelen die door de overheid van het land van keuze zijn bepaald.
Het is voor geen enkel land mogelijk om een ieder die daar om vraagt, te helpen. Hoewel dat misschien hard klinkt, is er een grens aan hoeveel mensen je kan opvangen. Waarmee ik niet wil impliceren dat dat aantal al bereikt is. Maar volgens de laatste berichten staan er nog minimaal drie miljoen mensen klaar om de oversteek naar Europa te maken. Zoals eerder gezegd is een land het moreel verplicht om mensen uit oorlogssituaties, of mensen die om andere redenen voor hun leven moeten vrezen ( Zoals seksuele geaardheid of religie), op te vangen. Echter, om in de toekomst ook anderen die in een dergelijke situatie zitten de hulp te kunnen geven die nodig is ( ik denk hierbij aan o.a.. huisvesting en verzorging), is het toekennen van een permanente verblijfsvergunning niet mogelijk.
Indien mensen in aanmerking komen voor humanitaire hulp en opvang, dienen die mensen bij aankomst duidelijk gemaakt te worden dat zij te gast zijn, met alle voor en tegens die daar bij horen. Dat er misschien een groot verschil in sociale en maatschappelijke gewoontes is moge duidelijk zijn. Toch dient een gast zich te gedragen volgens de regels van het gastland. Er zal dus vanaf dag een duidelijkheid moeten zijn over wat de consequenties zijn indien de gasten zich niet aan die regels houden. ( Hierbij kan je denken aan een eenmalige waarschuwing, en bij herhaaldelijke misdragingen uitzetting)
Het kan niet zo zijn dat een vreemdeling een voorkeursbehandeling krijgt ten opzichte van die gene die al in het gastland woont. Dit omdat dat een dergelijke ( begrijpelijke) sociaal ongenoegen van de autochtone bewoners in de hand werkt,waaruit een opkomende afkeer van de vluchtelingen, of zelfs de groei van extreem rechtse partijen voort kan vloeien. ( Dat op zich is een gevaarlijke ontwikkeling die we niet moeten willen)
Indien de situatie in de regio waar de vluchtelingen vndaan komen dusdanig verbeterd is ( einde van de oorlog, of een ander bewind waardoor de dreiging voor de persoon niet langer van toepassing is) Zal desbetreffend persoon dus zijn best moeten doen, of in ieder geval mee moeten werken aan repatriëring. Verzachtende omstandigheden zoals een kind dat hier nu "ingeburgerd"is, vriendjes op school heeft of iets dergelijks, kan daar geen uitzondering op verlenen.
Er zou ingezet kunnen worden op scholing of opleidingen van hen die hier tijdelijk te gast zijn, zodat zij, indien de situatie het weer toelaat, weer huiswaarts keren, die aangeleerde vaardigheden of kennis kunnen benutten om hun thuisland op te bouwen. Dat dit geld zal kosten is duidelijk, maar een dergelijke scholing zou je kunnen zien als een vorm van ontwikkelingshulp, waardoor je de kosten dus uit het fonds dat voor ontwikkelingshulp gebruikt wordt kunnen worden vergoed.

Op het moment is het vreemdelingenbeleid in Nederland op zijn zachts gezegd ambivalent in de uitvoer van de regels. Het is mogelijk om a s uitgeprocedeerde asielzoeker gewoon in Nederland te blijven. Als argument hiervoor worden door de overheid verschillende motieven aangevoerd. Het land van herkomst werkt niet mee aan de repatriëring is hiervan een veelgehoord excuus.

Er moeten dus op internationaal niveau afspraken worden gemaakt wat dergelijke excuses tot het verleden moeten gaan doen behoren.