reactie

Mijn moeder werd 92, zag bijna niets meer, hoorde bijna niets meer, kon bijna niet meer lopen. Ze kon dus helemaal niets meer, zelfs geen tv of radio lezen, laat staan met iemand een gesprek voeren of aan een activiteit meedoen. Het enige dat nog kon en een klein beetje levensvfreugde was als ik (dochter) een wandeling ging maken met haar in de rolstoel. Ik was het roerend met haar eens dat dit geen leven meer was. Is dit geestelijk lijden erg genoeg om uit het leven te mogen stappen. Via nauwelijks meer eten en drinken en daarna palliatieve sedatie is het haar gelukt er een einde aan te (laten) maken.